Γιώργου Μητραλιά
« Το μένος του Πούτιν ενάντια στην Ουκρανία δεν έχει να κάνει με την “ασφάλεια” της Ρωσίας και την -εντελώς υπαρκτή και συνάμα ασφυκτική- περικύκλωση της από το ΝΑΤΟ και τους δυτικούς ιμπεριαλιστές! Ό,τι κι αν συνέβαινε, αργά ή γρήγορα ο Πούτιν θα έστελνε το στρατό του στην Ουκρανία, ακριβώς όπως, στην αρχή της προεδρίας του, τον έστειλε στην Τσετσενία και ισοπέδωσε το Γκρόζνι, χωρίς να υπάρχει τότε η παραμικρή απειλή του ΝΑΤΟ ενάντια στην ασφάλεια της Ρωσίας ». Να τι γράφαμε μόλις τρεις μέρες μετά από την έναρξη του πολέμου του Πούτιν ενάντια στην Ουκρανία. (1) Σήμερα, πολλές βδομάδες και πολλές δεκάδες χιλιάδες νεκρούς αργότερα, κάνοντας τον πολύ διδακτικό απολογισμό του τρόπου με τον οποίο ο Πούτιν διεξάγει αυτό τον πόλεμο, δεν μπορούμε παρά να εκπλαγούμε που μια κάποια αριστερά επιμένει να επικαλείται « τις απειλές του ΝΑΤΟ ενάντια στην ασφάλεια της Ρωσίας » για να « κατανοεί » αν όχι να δικαιολογεί την εισβολή της Ουκρανίας από το στρατιωτικό οδοστρωτήρα του Πούτιν...
Καταρχήν, πρέπει να διαπιστώσουμε ότι δεν είναι μόνο οι πράξεις, αλλά και τα λόγια του ίδιου του Πούτιν που συνηγορούν υπέρ αυτού του ισχυρισμού. Πράγματι, απευθυνόμενος στους συμπατριώτες του για να δικαιολογήσει προκαταβολικά την εισβολή στην Ουκρανία που έμελλε να γίνει τρεις μέρες αργότερα, ο Πούτιν ανάπτυξε ένα και μοναδικό επιχείρημα: την ανυπαρξία της Ουκρανίας ως έθνους και άρα, την αδυναμία της να υπάρξει ως Κράτος χωριστό από τη ρωσική μητέρα πατρίδα! Και όλα αυτά διανθισμένα με αναθέματα κατά των μπολσεβίκων και κυρίως, ενάντια στον Λένιν, “τον δημιουργό και αρχιτέκτονα της σημερινής Ουκρανίας”…
Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι το άρθρο που αφιερώσαμε (2), ήδη από τις 3 Μαρτίου, σε αυτό το τηλεοπτικό διάγγελμα του προέδρου Πούτιν στο ρωσικό έθνος, απορρίφθηκε ή μάλλον θάφτηκε συστηματικά χωρίς την παραμικρή εξήγηση -στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες σε όλο το κόσμο- από εκείνους που υποστηρίζουν τον Πούτιν ή έστω, βρίσκουν δικαιολογίες στον πόλεμο του ενάντια στην Ουκρανία. Και όμως, και εδώ είναι το εξωφρενικά παράδοξο, αυτό το άρθρο είναι γεμάτο από πολύ μεγάλα αποσπάσματα από αυτήν ακριβώς την τηλεοπτική ομιλία του Πούτιν σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που το μεγαλύτερο μέρος του να καλύπτεται από τα λεγόμενα του ίδιου του Ρώσου προέδρου ! Κατά συνέπεια, και με δεδομένο ότι αυτή η « ιστορική » ομιλία παραμένει προσεκτικά κρυμμένη και άρα ανύπαρκτη στη συντριπτική πλειοψηφία των ιστοσελίδων της δυτικής αριστεράς, το λογικό συμπέρασμα είναι ότι εκείνοι που ισχυρίζονται πως η βαθύτερη αιτία του πολέμου του Πούτιν ενάντια στην Ουκρανία είναι η περικύκλωση της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ, φτάνουν να...λογοκρίνουν τον Πούτιν όταν ο πρόεδρος της Ρωσίας λέει εντελώς άλλα πράγματα από τα δικά τους. Δηλαδή, όταν διαψεύδει κατηγορηματικά το αφήγημα τους ότι αυτός ο πόλεμος είναι μια ένοπλη σύγκρουση μεταξύ ιμπεριαλισμών και όχι η βάναυση επίθεση του ρωσικού ιμπεριαλισμού ενάντια στην ανεξάρτητη χώρα που είναι η Ουκρανία.
Όμως, όλος αυτός ο αριστερός μικρόκοσμος δεν λογοκρίνει μόνο τον πρόεδρο Πούτιν. Λογοκρίνει εξίσου συστηματικά τους προεδρικούς ιδεολόγους και συμβούλους, όλους αυτούς του υπερ-αντιδραστικούς « φιλοσόφους » και μεγαλορώσους σωβινιστές που κατοικοεδρεύουν επί προεδρίας Πούτιν στο Κρεμλίνο και επαγγέλλονται την επιστροφή στα μεγαλεία της ρωσικής αυτοκρατορίας στους καιρούς των Τσάρων και άρα...την εξαφάνιση της ανεξάρτητης Ουκρανίας. Όπως για παράδειγμα, τον αληθινό γκουρού του Πούτιν και της διεθνούς ακροδεξιάς Αλεξάντερ Ντούγκιν που δεν διστάζει να καλοδέχεται και να φωτογραφίζεται στη Μόσχα με τους Έλληνες νεοναζιστές ηγέτες της -εκτός νόμου πια- Χρυσής Αυγής! Ή τα μέλη του προεδρικού think tank, του ιδιαίτερα σκοταδιστικού και φασιστοειδούς Κλουμπ του Ιζμπόρσκ (Изборский Клуб) που πρεσβεύει εδώ και χρόνια όλα αυτά που λέει και κάνει τώρα στην Ουκρανία ο Πούτιν. Ή τέλος, αυτόν τον Τιμοφέι Σεργκέιτσεφ, που με το κείμενο του που δημοσίευσε πριν από λίγες μέρες το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων Novosti, εξηγεί ότι η διάσημη « αποναζιστικοποίηση » της Ουκρανίας που επαγγέλλεται ο Πούτιν δεν είναι τίποτα άλλο από τη γενικευμένη εθνοκάθαρση της, αν όχι την εξόντωση (!) του ουκρανικού λαού ! Ε λοιπόν, αυτή η τόσο... « περίεργη » αριστερά προτιμά να αποσιωπά και να λογοκρίνει τα πολύ εύγλωττα κείμενα και δηλώσεις όλων αυτών που αποτελούν τις « κακές παρέες » του Ρώσου προέδρου. Για ποιο λόγο ; Μα προφανώς, για να μπορεί να λέει και να διαδίδει τα τερατώδη ψέματα της και τις εξωφρενικές κουταμάρες της που δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα...
Ωστόσο, σαν να μην έφταναν τα λόγια του, είναι και οι πράξεις του Πούτιν που διαψεύδουν οικτρά όλους εκείνους που επικαλούνται « τις απειλές του ΝΑΤΟ ενάντια στη Ρωσία » για να « κατανοήσουν » ή ακόμα και για να δικαιολογήσουν τον πόλεμο του ενάντια στην Ουκρανία. Και το ιστορικό αυτών των πράξεων του δεν αφήνει καμιά αμφιβολία : ο Πούτιν δεν είχε ποτέ ανάγκη την παραμικρή « απειλή ενάντια στην ασφάλεια της Ρωσίας », για να ενεργήσει με την ίδια ακραία αγριότητα που επιδεικνύει σήμερα στον πόλεμο του ενάντια στον ουκρανικό λαό ! Πράγματι, άραγε ποια ήταν η απειλή που βάραινε πάνω στην ασφάλεια της Ρωσίας όταν αυτός ισοπέδωνε το Γκρόζνι και εξόντωνε το ένα τέταρτο του τσετσένικου πληθυσμού ; Η απάντηση είναι ότι δεν υπήρχε καμιά απειλή. Όπως εξάλλου δεν υπήρχε καμιά απειλή, όταν κήρυσσε τον πόλεμο και αποσταθεροποιούσε τη Γεωργία αποσπώντας από αυτήν τη Νότια Οσετία και την Αμπχαζία. Στις δύο αυτές περιπτώσεις της Τσετσενίας και της Γεωργίας, και χωρίς να ξεχνάμε την πρόσφατη αποστολή ρωσικών στρατευμάτων στο Καζακστάν για να βοηθήσουν τον τοπικό τύραννο να καταστείλει την εξέγερση του πληθυσμού του, ο Πούτιν δεν είχε παρά ένα στόχο, τον ίδιο που έχει και σήμερα στον πόλεμο του ενάντια στην Ουκρανία: να πνίξει στο αίμα τη δίψα για δημοκρατία και ανεξαρτησία όλων εκείνων που δεν δέχονται να σκύψουν το κεφάλι στο ρώσικο ιμπεριαλισμό και στο ολοκληρωτικό και ανελεύθερο καθεστώς του Βλαντίμιρ Πούτιν.
Η συνέχεια είναι ακόμα πιο εύγλωττη. Φυσικά, ο Πούτιν δεν απαντούσε σε καμιά εξωτερική απειλή ενάντια στην ασφάλεια της Ρωσίας όταν ξεκινούσε το διαμελισμό της Ουκρανίας προσαρτώντας ντε φάκτο το ανατολικό τμήμα του Ντόνμπας και την Κριμαία. Και απαντούσε ακόμα λιγότερο σε εξωτερικές απειλές όταν ισοπέδωνε -από κοινού με τον συνένοχο του δικτάτορα Μπασάρ αλ Άσσαντ- μαρτυρικές συριακές πόλεις σαν το Χαλέπι και την Ιντλίμπ με την ίδια ακριβώς ακραία απάνθρωπη αγριότητα που χρησιμοποιεί σήμερα ισοπεδώνοντας τη Μαριούπολη. Όμως, είναι σίγουρα επειδή ο Πούτιν αφέθηκε ανενόχλητος να διαπράξει αυτή τη σειρά εγκλημάτων στη Τσετσενία, στη Γεωργία, και στη Συρία, που αποφάσισε τώρα να εισβάλει στην Ουκρανία, βέβαιος ότι θα μείνει και αυτή τη φορά ατιμώρητος.
Τελικά, είναι μάταιο να περιμένουμε από αυτή την -κατ’ευφημισμό- αριστερά να διαμαρτυρηθεί για τα εγκλήματα της εξωτερικής πολιτικής του Πούτιν όταν ξέρουμε πόσο εκκωφαντική ήταν και παραμένει η σιωπή της μπροστά στα εγκλήματα της εσωτερικής του πολιτικής της οποίας κύρια θύμα είναι ο ίδιος ο ρωσικός πληθυσμός, και ειδικά οι αριστεροί. Στη πραγματικότητα, είτε είναι εξαρτημένη από τον Πούτιν είτε όχι, αυτή η -τουλάχιστον “ιδιότυπη”- αριστερά έχει μάθει να καταπίνει πάντα αδιαμαρτύρητα ό,τι της πλασάρει ο Πούτιν, συμπεριλαμβανομένης και της τερατολογίας του, που επαναλαμβάνεται πια μονότονα, ότι οι Σύροι, οι Ουκρανοί ή ακόμα και οι Ρώσοι αντίπαλοι του μετέχουν σε μια σατανική συνωμοσία που τους κάνει να προτιμούν συστηματικά...να αυτο-βομβαρδίζονται, να αυτο-δηλητηριάζονται και να αυτο-σφαγιάζονται προκειμένου να αποδώσουν το θάνατο τους στη βαρβαρότητα του Πούτιν!
Κλείνουμε λοιπόν αυτό το κείμενο όπως το αρχίσαμε : « Το μένος του Πούτιν ενάντια στην Ουκρανία δεν έχει να κάνει με την “ασφάλεια” της Ρωσίας και την -εντελώς υπαρκτή και συνάμα ασφυκτική- περικύκλωση της από το ΝΑΤΟ και τους δυτικούς ιμπεριαλιστές! ». Εξάλλου, όταν είναι ο ίδιος ο Πούτιν που μας το λέει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, και μάλιστα όχι μόνο με λόγια αλλά και με τις πράξεις του, δεν μπορούμε παρά...να τον πιστέψουμε. Όλα τα υπόλοιπα, συμπεριλαμβανομένων και των « θεωριών » περί του πολέμου μεταξύ ιμπεριαλισμών που διαδραματίζεται στο ουκρανικό έδαφος ή περί των απειλών που βαραίνουν πάνω στην ασφάλεια της Ρωσίας, δεν είναι παρά τεχνητά κατασκευάσματα χωρίς καμιά σχέση με την πραγματικότητα, που έχουν ένα και μοναδικό στόχο : να θολώνουν τα νερά, να αποπροσανατολίζουν, να σπέρνουν την αμφιβολία και τελικά, να αθωώνουν τον Πούτιν και τους κολλητούς του από τα τερατώδη εγκλήματα τους…