Όσοι από εμάς υποστηρίζουμε πλήρως την ουκρανική αντίσταση ενάντια στην εισβολή και τη λεηλασία από το καθεστώς Πούτιν και παρακολουθούμε στενά την κατάσταση στα μέτωπα του πολέμου, έχουμε λάβει πολύ ενθαρρυντικά νέα τις τελευταίες εβδομάδες από το νότιο μέτωπο στην περιοχή της Χερσώνας. Οι ουκρανικές δυνάμεις κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα μικρό αλλά σταθερό προγεφύρωμα στην αριστερή όχθη του ποταμού Δνείπερου. Δεν θα πρέπει να υπερβάλλουμε για τη σημασία αυτής της διάρρηξης ή να βγάλουμε βιαστικά συμπεράσματα. Αλλά ούτε θα πρέπει να αγνοήσουμε τη σημασία της. Η προέλαση αυτή συνοδεύτηκε από την απόσυρση των ρωσικών δυνάμεων κατοχής στα ανατολικά αυτής της περιοχής και τη μετακίνηση πλοίων από τη βάση της Σεβαστούπολης στην Κριμαία στο λιμάνι του Νοβοροσίσκ.
Από την άλλη πλευρά, τα ειδησεογραφικά πρακτορεία ανέφεραν εκτενώς την απόρριψη από το αμερικανικό Κογκρέσο της στρατιωτικής βοήθειας ύψους 60 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Τα γεγονότα αυτά δείχνουν με μεγαλύτερη σαφήνεια τους βασικούς παράγοντες της κατάστασης και τις μελλοντικές δυνατότητες.
Πριν από ένα μήνα, η πρώιμη έναρξη του χειμώνα και η έλλειψη ποιοτικής προόδου στην ουκρανική αντεπίθεση κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και του φθινοπώρου έδωσαν αφορμή για πολλές εικασίες και πολεμική στο ουκρανικό καθεστώς σχετικά με τις δυνατότητες και τις δυσκολίες περαιτέρω απελευθέρωσης των κατεχόμενων εδαφών της χώρας, οι οποίες ενισχύθηκαν και διαστρεβλώθηκαν από τα ιμπεριαλιστικά μέσα ενημέρωσης. Ο διοικητής των Ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων, Βαλέριι Ζαλούζνι, αναφέρθηκε στο θέμα αυτό σε άρθρο του στο περιοδικό The Economist, όπου μίλησε για το «τεχνολογικό αδιέξοδο» της επίθεσης και τη μετάβαση σε έναν «πόλεμο θέσεων, φθοράς» και υπογράμμισε την έλλειψη όπλων και τεχνολογίας στην Ουκρανία.
Ο Ζελένσκι απάντησε δημοσίως ότι ήταν πολύ «σίγουρος για τη νίκη», ότι δεν υπήρχε «αδιέξοδο» και ότι «η Δύση θα δώσει στην Ουκρανία αεροπλάνα» και ότι όλα θα πάνε καλά. Ο Ζελένσκι δήλωσε ότι οι στρατιωτικοί θα πρέπει να «απέχουν από πολιτικές δηλώσεις». Από εκείνη τη στιγμή και μετά, τα δημοσιεύματα στον Τύπο για τις διαφωνίες μεταξύ των δύο και στο εσωτερικό του καθεστώτος πολλαπλασιάστηκαν. Υπονοήθηκε μάλιστα ότι θα υπάρξει «πιθανή αντικατάσταση του στρατηγού». Ωστόσο, φαίνεται ότι ο Ζελένσκι μάλλον «δοκίμαζε το νερό», δεδομένου ότι ο Ζαλούζνι έχει καταγραφεί στις δημοσκοπήσεις δύο φορές πιο δημοφιλής από τον Ζελένσκι.
Κύρια αιτία των διαφωνιών στο καθεστώς είναι η υποταγή στον ιμπεριαλισμό
Είναι η ίδια αιτία που δημιούργησε δυσκολίες και εμπόδια στην αντεπίθεση. Ο ίδιος ο Ζαλούζνι μίλησε για την έλλειψη όπλων και απαρίθμησε αυτά που ήταν απαραίτητα. Είναι προφανές ότι η «Δύση» δεν παρείχε εγκαίρως αρκετά όπλα. Αυτό έδωσε στους Ρώσους κατακτητές ένα πλεονέκτημα 9 μηνών για να ανοίξουν θωρακισμένα χαρακώματα, να στήσουν τρία αντιαρματικά φράγματα και να ναρκοθετήσουν τα πεδία στα κατεχόμενα εδάφη κατά μήκος του μετώπου για περισσότερα από χίλια χιλιόμετρα.
Είναι σαφές ότι παρά την υποκριτική ρητορική του Μπάιντεν και του Μπλίνκεν, οι ΗΠΑ δεν επιθυμούν μια θριαμβευτική νίκη για την Ουκρανία. Όλοι είδαμε πώς μέσα σε τρεις ημέρες το Ισραήλ έλαβε από τις ΗΠΑ τα όπλα που ζητούσε η Ουκρανία τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Όλοι παρατηρήσαμε τη νευρική ανησυχία των δυνάμεων όταν το καθεστώς Πούτιν κλονίστηκε μπροστά στην ανταρσία της Wagner. Και γιατί; Επειδή η ήττα του καθεστώτος Πούτιν-FSB θα οδηγούσε στην κατάρρευσή του και ενδεχομένως στη διάλυση της Ρωσικής Ομοσπονδίας, η οποία είναι μια απέραντη φυλακή καταπιεσμένων λαών και εθνών. Η πτώση αυτού του καθεστώτος θα οδηγούσε επίσης σε αστάθεια στις δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας. Και φοβούνται επίσης την έλλειψη ελέγχου του τεράστιου πυρηνικού τους οπλοστασίου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο προτιμούν να διαπραγματευτούν με τον δεσμοφύλακα Πούτιν, έστω και σε αποδυναμωμένη κατάσταση.
Για το σκοπό αυτό, χρησιμοποιούν εκβιασμούς, την παρακράτηση των απαραίτητων όπλων και μια εκστρατεία στα μέσα ενημέρωσης που έχει διακηρύξει την «αποτυχία της αντεπίθεσης». Ταυτόχρονα, αυξάνουν την πίεση στην ουκρανική κυβέρνηση για να ξεκινήσει «ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις»... με προσαρτήσεις! Δηλαδή, προτείνουν τη διχοτόμηση της Ουκρανίας, όπως ακριβώς είχε προταθεί από την αρχή της εισβολής, και μάλιστα με θράσος από τον παλιό ξεπεσμένο και νεκρό πλέον ιμπεριαλιστή Χένρι Κίσινγκερ, του οποίου η τελευταία υπηρεσία στην αντεπανάσταση ήταν να επιμείνει ότι το τσακάλι Πούτιν πρέπει να κρατήσει την Κριμαία και το Ντονμπάς.
Εν τω μεταξύ, η πολιτική της κυβέρνησης Ζελένσκι αποσκοπούσε στην εξαπάτηση του λαού με τις σαγηνευτικές υποσχέσεις ότι η Ουκρανία θα είναι «υποψήφια για ένταξη στην ΕΕ» ή ότι θα λάβει «εγγυήσεις ασφαλείας από το ΝΑΤΟ». Και σε αντάλλαγμα, αυτά τα μέτρα θα καταδικάσουν τους εργαζόμενους στις επιταγές των τοκογλύφων του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου, όπως το ΔΝΤ, το οποίο έχει ήδη χρεώσει την Ουκρανία για πολλές γενιές. Επιπλέον, το κοινοβούλιο «η Ράντα» είναι ένα «άντρο ληστών» όπου κυριαρχούν οι κοινοβουλευτικοί πράκτορες των πολυεθνικών εταιρειών και των τοπικών ολιγαρχών και ψηφίζουν νόμους που στρέφονται ενάντια στα εργατικά συνδικάτα, τους φοιτητές και τους απλούς ανθρώπους.
Είναι προφανές ότι η κοινωνική ανισότητα αυξήθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου. Οι επίσημες στατιστικές της Εθνικής Τράπεζας της Ουκρανίας δείχνουν ότι ο αριθμός των ανθρώπων που μπορούν μετά βίας να αντέξουν οικονομικά να αγοράσουν τρόφιμα έχει διπλασιαστεί, ενώ ο αριθμός εκείνων που μπορούν να αντέξουν οικονομικά να αγοράσουν είδη πολυτελείας έχει υπερτριπλασιαστεί (από 0,5% σε 1,7% του πληθυσμού). Με αυτόν τον τρόπο, η ουκρανική κοινωνία έχει γίνει πιο πολωμένη. Η εισροή 40 δισεκατομμυρίων δολαρίων από το εξωτερικό στα οικονομικά του κράτους ελέγχεται από τις ίδιες παρασιτικές μειοψηφικές ομάδες που πλουτίζουν εν μέσω της αυξανόμενης φτώχειας της πλειοψηφίας των μαζών. Με άλλα λόγια, οι νέοι οικονομικοί όμιλοι που ελέγχουν τα ξένα δάνεια έχουν γίνει μέρος της ολιγαρχίας που μονοπωλούσε τις μεγάλες επιχειρήσεις και το κεφάλαιο την περίοδο 1990-2000.
Το συμπέρασμα είναι σαφές: όσο ο πρόεδρος, το πολιτικό του καθεστώς και οι Ουκρανοί στρατιωτικοί διοικητές είναι υποταγμένοι στις δυτικές δυνάμεις, εξαρτημένοι από τα όπλα τους και περιμένοντας τη σειρά τους να «προστατευθούν» από το ΝΑΤΟ και να ενσωματωθούν στην ΕΕ, όχι μόνο θα κινδυνεύει η αντεπίθεση, αλλά ολόκληρη η Ουκρανία θα καταδικαστεί σε συνθηκολόγηση και σε μια νέα και μεγαλύτερη αποικιοποίηση. Σε αυτό το πλαίσιο, η εθνική ανεξαρτησία δεν θα έχει κανένα νόημα.
Να αλλάξουμε τις ρίζες της πολιτικής και της οικονομίας, να τις θέσουμε στην υπηρεσία της ουκρανικής απελευθέρωσης
Είναι απαραίτητο να χρησιμοποιηθεί το δυναμικό της παραγωγής για την απελευθέρωση της χώρας και όχι για το κέρδος των καπιταλιστικών ομίλων, όπως συμβαίνει σήμερα. Είναι απαραίτητο να καθοριστεί μια στρατιωτική στρατηγική και τακτική που να ανταποκρίνεται στα διαθέσιμα όπλα και όχι σε αυτά που έχει υποσχεθεί η Δύση και ποτέ δεν παραδόθηκαν. Ο ίδιος ο Ζαλούζνι θεωρεί ότι τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη είναι ένα απαραίτητο όπλο προτεραιότητας. Πρόκειται για ένα μάλλον απλό, εύκολο στην παραγωγή και φθηνό όπλο, για την παραγωγή του οποίου η Ουκρανία διαθέτει απολύτως όλες τις προϋποθέσεις. Ωστόσο, η τρέχουσα παραγωγή πραγματοποιείται από ιδιωτικές εταιρείες σύμφωνα με τους «νόμους της αγοράς». Η παραγωγή αυτή είναι «περιορισμένη και δεν διαρκεί περισσότερο από 20 ημέρες», σύμφωνα με τον στρατιωτικό εμπειρογνώμονα και έφεδρο συνταγματάρχη Ρομάν Σβιτάν.
Αλλά αυτό έρχεται σε αντίθεση με τον χαρακτήρα της κυβέρνησης Ζελένσκι. Όταν πρόκειται για εξοπλισμούς, έχει βασιστεί στη βοήθεια της Δύσης, της οποίας ο μόνος στόχος είναι να αποικίσει την Ουκρανία και να διαπραγματευτεί με τον Πούτιν για ένα κομμάτι της πίτας. Η οικονομία λειτουργεί για τα κέρδη των ολιγαρχών και υποφέρει από τη συστηματική κλοπή της «ανθρωπιστικής βοήθειας» και του αμυντικού προϋπολογισμού από αξιωματούχους και καπιταλιστές.
Για την επίτευξη αυτού του στόχου, οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ, η ΕΕ και οι ολιγαρχικές ομάδες θεώρησαν ότι είναι πολύ επικίνδυνο να εκπαιδεύσουν τους εργάτες στη χρήση όπλων και να τους εξοπλίσουν, επειδή αυτές οι δεξιότητες και τα όπλα μπορούν να στραφούν εναντίον της δικής τους καπιταλιστικής εξουσίας. Και αυτή η εξουσία, εν μέσω της ρωσικής εισβολής, χρησιμοποιεί νέα αντεργατική νομοθεσία για να τους επιτεθεί. Ο λαός είναι εξοργισμένος και αποθαρρυμένος από την αναχώρηση στο εξωτερικό των παιδιών των αξιωματούχων, ενώ οι άνδρες σε στρατιωτική ηλικία δεν επιτρέπεται να εγκαταλείψουν τη χώρα. Ο λαός είναι ακόμη πιο εξοργισμένος από τις κλοπές που συμβαίνουν σε όλα τα επίπεδα και την περιφρόνηση που επιδεικνύεται για τον απλό λαό, συμπεριλαμβανομένης της μη καταβολής αποζημίωσης στους τραυματίες και ανάπηρους στρατιώτες, εκτός από την έλλειψη νερού στις περιοχές που επλήγησαν από την καταστροφή του φράγματος της Καχόβκα.
Ως αποτέλεσμα, η κυβέρνηση Ζελένσκι υπονομεύει την άμυνά της εκ των έσω και ποντάρει στην αποικιοκρατική εξάρτηση από τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Αυτό οφείλεται στον καπιταλιστικό ταξικό της χαρακτήρα. Η εθνικοποίηση της οικονομίας για να την θέσει σε πολεμική βάση είναι ενάντια στα συμφέροντα των καπιταλιστών. Ο υποτιθέμενος αγώνας κατά της διαφθοράς σημαίνει να υποθέσουμε ότι οι ολιγάρχες και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι αγωνίζονται εναντίον των ίδιων τους των εαυτών τους, επειδή η διαφθορά είναι μέρος της δουλειάς τους.
Εν ολίγοις, η κινητοποίηση όλων των κοινωνικών δυνάμεων για την εθνική απελευθέρωση είναι οικονομικά ασύμφορη και πολιτικά επικίνδυνη για τις επιχειρήσεις και την ολιγαρχική κυβέρνηση του Ζελένσκι. Ως εκ τούτου, έχει καταδικάσει τους εργαζόμενους σε περαιτέρω κακουχίες και τη χώρα σε απόλυτη αποικιοκρατική εξάρτηση από τις ΗΠΑ και την ΕΕ.
Ποιος μπορεί να επιφέρει τις απαραίτητες αλλαγές;
Συμπερασματικά, το «αδιέξοδο» δεν είναι ούτε τεχνολογικό ούτε στρατιωτικό, αλλά πολιτικό και ταξικό. Και εκφράζεται με την παράταση του πολέμου φθοράς και τις θυσιαζόμενες ζωές της εργατικής τάξης. Ο ουκρανικός λαός έχει όλα όσα χρειάζεται για να νικήσει. Αλλά όπως ακριβώς ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας δεν μπορεί να εξαρτάται από τη βοήθεια ξένων κυβερνήσεων, έτσι και οι εργαζόμενοι σε αυτόν τον αγώνα δεν μπορούν να εξαρτώνται από τις επιχειρήσεις και τη δύναμή τους.
Είναι απαραίτητο όλη η στρατιωτική και βιομηχανική παραγωγή να περάσει στα χέρια του κράτους και να ελέγχεται από τους ίδιους τους εργαζόμενους, επειδή η ουκρανική εργατική τάξη αποτελεί το 99% εκείνων που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή θυσιάζοντας τη ζωή τους για την κυριαρχία και την ακεραιότητα της χώρας. Είναι επίσης αυτοί που κάνουν θυσίες για να διατηρήσουν την οικονομία. Αλλά σε ποιον ανήκουν οι καρποί αυτής της οικονομίας και ολόκληρης της χώρας; Ποιον υπηρετεί η εξουσία του ουκρανικού κράτους; Εμείς, οι εργαζόμενοι, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την πραγματική ανεξαρτησία της Ουκρανίας! Και αυτό θα είναι εφικτό μόνο με μια πραγματική εργατική κυβέρνηση και όχι με μια κυβέρνηση που ανήκει στους ολιγάρχες που συνδέονται με τις δυνάμεις που διαπραγματεύονται τη διαίρεση της Ουκρανίας με τον Πούτιν!
Παραγωγή όπλων και οργάνωση ανθρώπων στα όπλα για την απελευθέρωση της Ουκρανίας
Το πρόβλημα των πιο σύγχρονων όπλων, αν και έχει μεγάλη σημασία, δεν αποτελεί απόλυτο παράγοντα. Ακόμα και αν δεν υπάρχουν τα ισχυρότερα όπλα, υπάρχουν πολλά παραδείγματα μεγάλων στρατών που έχουν ηττηθεί από πολύ λιγότερο τεχνολογικά προηγμένες λαϊκές αντιστάσεις – οι Ηνωμένες Πολιτείες στο Βιετνάμ, το Ιράκ και το Αφγανιστάν, η Ρωσία στον πρώτο πόλεμο της Τσετσενίας και επίσης τώρα στην Ουκρανία, όπου αναγκάστηκε να υποχωρήσει σε ορισμένες περιοχές – χάρη σε ασύμμετρες μεθόδους πολέμου.
Αυτό αποδείχθηκε τον Μάρτιο του 2022 από τη λαϊκή αντίσταση στο αεροδρόμιο του Γκοστομέλ και στην περιοχή του Κιέβου. Η μαζική εθελοντική οργάνωση και ο εξοπλισμός του εργαζόμενου πληθυσμού ήταν η αποφασιστική δύναμη που κατάφερε να απωθήσει τους κατακτητές. Και αυτό επιτεύχθηκε με υποτυπώδη όπλα και όχι εξαιτίας των λεγόμενων «σύγχρονων δυτικών όπλων». Από την άλλη πλευρά, και σε διαφορετικό επίπεδο, υπήρξε η επιδέξια τακτική των υπερασπιστών της Αφντέγιεφκα, όπως και προηγουμένως, εκείνη του Μπαχμούτ, και εκείνων που απελευθέρωσαν το Χάρκοβο και την περιοχή της Χερσώνας και εγκατέστησαν φυλάκια στην αριστερή όχθη του Δνείπερου, καθώς και το εκτεταμένο αντάρτικο κίνημα στα κατεχόμενα εδάφη, το οποίο πραγματοποίησε ακόμη και επιδρομές και πράξεις δολιοφθοράς σε περιοχές μακριά από τα ουκρανικά σύνορα στο έδαφος της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Μια τέτοια διαδικασία καταδείχθηκε από τις επιθέσεις που οδήγησαν στις εκρήξεις στη σήραγγα της Υπερσιβηρικής σιδηροδρομικής γραμμής Μπαϊκάλ-Αμούρ στη Μπουριατία.
Παρόλο που τα σημερινά ανθρώπινα αποθέματα της Ουκρανίας δεν είναι απεριόριστα και έχουν σημειωθεί σημαντικές απώλειες, δεν είναι ούτε λίγα. Και από την αρχή της εισβολής και παρά τα δεινά, το ηθικό των μαχητών μας παραμένει πολύ υψηλότερο από αυτό των στρατευμάτων κατοχής. Διότι πολλοί από αυτούς είναι μετανάστες ή λαοί και έθνη που έχουν καταπιεστεί από τη Ρωσία, οι οποίοι σύρθηκαν και πιέστηκαν για να πολεμήσουν ως χωρίς κίνητρο «κρέας για κανόνια». Αυτή τη στιγμή, ενώ ο δικτάτορας Πούτιν ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για μια νέα προεδρική θητεία, οι διαμαρτυρίες των συζύγων των στρατιωτών γίνονται όλο και πιο έντονες σε διάφορες περιοχές της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Ενώ οι γυναίκες αυτές δεν τολμούν να απορρίψουν τον πόλεμο του Κρεμλίνου, απαιτούν ωστόσο με αμυντικό τρόπο από την κυβέρνηση να «φέρει τους συζύγους μας στο σπίτι».
Για να νικήσουμε την κατοχή και να απελευθερώσουμε την Ουκρανία, είναι απαραίτητο να εκπαιδεύσουμε ολόκληρο τον πληθυσμό στη χρήση διαφόρων τύπων σύγχρονων όπλων. Τότε δεν θα υπάρχει λόγος να μιλάμε για «αδιέξοδα». Η ουκρανική αντεπίθεση έχει μπλοκαριστεί όχι μόνο και όχι τόσο από τον στρατό του Πούτιν από έξω, αλλά από την ίδια την καπιταλιστική εξουσία από μέσα.
Βασικές προϋποθέσεις για τη νίκη
Βασικές προϋποθέσεις για τη νίκη, είναι μεταξύ άλλων: η εθνικοποίηση της οικονομίας στην υπηρεσία της άμυνας. Η οργάνωση της παραγωγής των όπλων και των υλικών που είναι απαραίτητα για τον πόλεμο. Ο εργατικός και λαϊκός έλεγχος της διανομής των προϊόντων. Ο εφοδιασμός των εργατών και του λαού με ό,τι είναι απαραίτητο για τον γενικό εξοπλισμό. Η εκπαίδευση και η κατάρτιση μπορούν να εξασφαλιστούν μόνο από τους εργάτες. Για να γίνει αυτό εφικτό, για να νικηθούν οι κατακτητές του Πούτιν στο εξωτερικό μέτωπο, είναι απαραίτητο να οικοδομηθεί μια δύναμη της εργατικής τάξης ανεξάρτητη από την ολιγαρχική εξουσία.
Η αλληλεγγύη και η υποστήριξη των εργαζομένων και των λαϊκών οργανώσεων σε όλες τις χώρες είναι απαραίτητη για την επίτευξη αυτού του στόχου μιας ανεξάρτητης εργατικής δύναμης.
Το σύνθημα «Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!» έγινε έτσι πραγματικότητα χάρη στο RSISL, το Διεθνές Δίκτυο Αλληλεγγύης και Αγώνα Συνδικάτων (Réseau Syndical International de Solidarité et de Luttes), το οποίο, από την έναρξη της εισβολής, έχει ήδη οργανώσει τρεις αυτοκινητοπομπές ανθρωπιστικής βοήθειας για διάφορα ανεξάρτητα συνδικάτα στην Ουκρανία και μια εκστρατεία συγκέντρωσης χρημάτων για την αντιμετώπιση των σοβαρών συνεπειών των περιβαλλοντικών και ανθρωπιστικών καταστροφών που προκάλεσε ο πόλεμος, όπως η έκρηξη του υδροηλεκτρικού φράγματος Καχόφσκαγια.
Μετάφραση: elaliberta.gr
Тарас Шевчук, «Украина / Ключи для настоящего контрнаступления», Международная лига трудящихся – Четвертый интернационал, 13 Δεκεμβρίου 2023, https://litci.org/ru/%d0%ba%d0%bb%d1%8e%d1%87%d0%b8-%d0%b4%d0%bb%d1%8f-%d0%bd%d0%b0%d1%81%d1%82%d0%be%d1%8f%d1%89%d0%b5%d0%b3%d0%be-%d0%ba%d0%be%d0%bd%d1%82%d1%80%d0%bd%d0%b0%d1%81%d1%82%d1%83%d0%bf%d0%bb%d0%b5%d0%bd/.
Taras Shevchuk, “Ukraine: The keys to a real counteroffensive”, International Worker’s League - Fourth International,, 18 Δεκεμβρίου 2023, https://litci.org/en/ukraine-the-keys-to-a-real-counteroffensive/. Αναδημοσίευση: Workers’ Voice / La Voz de los Trabajadores, 26 Δεκεμβρίου 2023, https://workersvoiceus.org/2023/12/26/ukraine-the-keys-to-a-real-counteroffensive/.
«Ucrania / Claves para una verdadera contraofensiva», Workers’ Voice / La Voz de los Trabajadores, 26 Δεκεμβρίου 2023, https://workersvoiceus.org/es/2023/12/26/ukraine-the-keys-to-a-real-counteroffensive/.