Αλληλεγγύη στην ουκρανική αντίσταση.
Άμεση αποχώρηση όλων των ρώσικων στρατευμάτων από την Ουκρανία.
Πάλη ενάντια σε όλους τους ιμπεριαλισμούς.
Η συντακτική ομάδα του elaliberta.gr
Στις 24 Φλεβάρη τα ρωσικά στρατεύματα πέρασαν τα σύνορα και εισέβαλαν στην Ουκρανία. Τόσο στη Δύση όσο και στην Ανατολή, προεξοφλούσαν ότι ο πόλεμος θα διαρκούσε μόνο λίγες ώρες και θα έληγε με την ολοκληρωτική συντριβή της Ουκρανίας και την υποδούλωση του ουκρανικού λαού. Όμως, στις εκατό μέρες που πέρασαν έκτοτε, αποδείχτηκε ότι η στρατιωτική υπεροπλία και η ασύγκριτη ανωτερότητα της στρατιωτικής μηχανής του ρωσικού ιμπεριαλισμού, δεν επαρκούσαν για να κάμψουν τον πιο κρίσιμο παράγοντα αυτής της σύγκρουσης, τον οποίο τόσο πολύ είχαν εξαρχής υποτιμήσει, όχι μόνο οι εχθροί, αλλά και οι υποτιθέμενοι φίλοι (οι δυτικές κυβερνήσεις): την αποφασιστικότητα δηλαδή των ουκρανικών λαϊκών μαζών να αψηφήσουν όλες τις στρατιωτικές και γεωπολιτικές “προβλέψεις” και “αναλύσεις” και να αγωνιστούν για να προστατέψουν τα σπίτια τους, τις οικογένειές τους, τις πόλεις τους και την ανεξαρτησία της χώρας τους.
Από τις πρώτες ώρες της ρωσικής εισβολής, ολόκληρη η ουκρανική κοινωνία με τις οργανώσεις των πολιτών της άρχισε να κινητοποιείται. Συνδικάτα, οργανώσεις υπεράσπισης των πολιτικών δικαιωμάτων, οργανώσεις για τα δικαιώματα των εθνικών μειονοτήτων, ΛΟΑΤΚΙΑ+ και φεμισνιστικές οργανώσεις, αλλά και οι αριστερές και αντιεξουσιαστικές συλλογικότητες, κινητοποιήθηκαν από την πρώτη στιγμή για να βοηθήσουν με όλους τους τρόπους την οργάνωση της αντίστασης και να στελεχώσουν τις ομάδες εδαφικής άμυνας.
Από την άλλη πλευρά φάνηκε από την αρχή ότι και μέσα στη ρωσική κοινωνία ο πόλεμος αυτός δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτός. Οι αντιπολεμικές διαδηλώσεις στις πόλεις της Ρωσίας, αλλά και η ανυπακοή των Ρώσων στρατιωτών στο μέτωπο είναι συχνά φαινόμενα, τα οποία παρά τη βάρβαρη καταστολή από ένα καθεστώς το οποίο έχει μετατραπεί σε μια στυγνή δικτατορία, συνεχίζουν να εκδηλώνονται και θα μπορούσαν να γενικευτούν, τροφοδοτούμενα από τις νίκες της ουκρανικής αντίστασης.
Οι κυβερνήσεις των ΝΑΤΟϊκών χωρών από την πρώτη στιγμή του πολέμου καταδίκασαν τη ρωσική εισβολή, δήλωσαν ότι θα βοηθήσουν την Ουκρανία και επέβαλαν κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας. Στην πραγματικότητα όμως εύκολα μπορεί να διακρίνει κανείς τις πραγματικές τους προθέσεις και τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των δυτικών χωρών που διακυβεύονται αυτή τη στιγμή στον πόλεμο στην Ουκρανία. Αυτό που πραγματικά επιδίωκαν οι δυτικές κυβερνήσεις από τη πρώτης στιγμή και με πολύ μεγαλύτερη ένταση και κυνισμό σήμερα- όσο η ουκρανική αντίσταση παρατείνει τον πόλεμο- είναι μια διπλωματική “διευθέτηση”, χωρίς την Ουκρανία και σε βάρος της Ουκρανίας, με την παραχώρηση ουκρανικών εδαφών στη Ρωσία, προκειμένου να τελειώσει ένας πόλεμος, ο οποίος προκαλεί παγκόσμια αστάθεια, καταστροφική και για τα συμφέροντα του δυτικού ιμπεριαλισμού. Και έτσι να ξανανοίξει η πόρτα της συνεργασίας του δυτικού ιμπεριαλισμού με τον ρωσικό ιμπεριαλισμό, μια συνεργασία η οποία λίγες μόνο μέρες πριν να διαταραχτεί από τον πόλεμο στην Ουκρανία, μπορούσε χωρίς πρόβλημα να οδηγήσει και τις δυο πλευρές σε συμφωνία για την αιματηρή καταστολή της εργατικής εξέγερσης στο Καζακστάν.
Γι’ αυτό και από την αρχή του πολέμου οι χώρες του ΝΑΤΟ αρνήθηκαν (και συνεχίζουν να αρνούνται) συστηματικά να προσφέρουν στην Ουκρανία το είδος εκείνο του στρατιωτικού εξοπλισμού που θα μπορούσε να επιτρέψει στην ουκρανική αντίσταση να νικήσει.
Η έκταση της ουκρανικής αντίστασης, αλλά και η έκταση των εγκλημάτων και των καταστροφών που διαπράττει ο ρωσικός ιμπεριαλισμός, θα αρκούσαν για να πείσουν ακόμα και τους πιο αφελείς στη δυτική αριστερά που έχουν αποδεχτεί την επιχειρηματολογία του Πούτιν, πως οι αλιθηνές επιδιώξεις του ρωσικού ιμπεριαλισμού, δεν είναι ούτε η “αποναζιστικοποίηση” της Ουκρανίας, ούτε η “προστασία” των ρωσόφωνων Ουκρανών, ούτε η “άμυνα” απέναντι στη ΝΑΤΟϊκή “περικύκλωση”. Οι πραγματικές επιδιώξεις του Πούτιν είναι η απόσπαση εδαφών της Ουκρανίας, η μετατροπή της χώρας σε ρωσικό προτεκτοράτο διοικούμενο από ένα δικτατορικό καθεστώς που θα εγκαθιστούσε το Κρεμλίνο και η πλήρης υποδούλωση του ουκρανικού λαού, ο οποίος θα στερούνταν στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα και το δικαίωμά του στον εθνικό αυτοπροσδιορισμό.
Στην πραγματικότητα όμως η πλειοψηφία της δυτικής αριστεράς εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να αρνείται να σταθεί αλληλέγγυα στον δίκαιο αγώνα του ουκρανικού λαού, αρνείται να καταδικάσει τα εγκλήματα του ρωσικού ιμπεριαλισμού, ή, ακόμα χειρότερα, δικαιολογεί, ή και υποστηρίζει τη ρωσική ιμπεριαλιστική εισβολή στην Ουκρανία. Χρησιμοποιώντας συχνά ως φύλλο συκής την επίκληση στην ειρήνη, καλεί τον ουκρανικό λαό να σταματήσει να αγωνίζεται, ή του αρνείται το δικαίωμα να εξοπλιστεί για να αντιμετωπίσει έναν εχθρό πολύ ισχυρότερό του στρατιωτικά.
Αυτό το οποίο αδυνατεί να κατανοήσει αυτή η αριστερά που επιμένει να αγανακτεί μόνο με τα εγκλήματα του ΝΑΤΟϊκού ιμπεριαλισμού, είναι ότι ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό είναι παγκόσμιος και υπερβαίνει τις γραμμές που οριοθετούν τους αντίπαλους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς. Καθήκον της αριστεράς θα έπρεπε να είναι ο συντονισμός αυτών των αγώνων στην προοπτική της παγκόσμιας χειραφέτησης όλων των καταπιεσμένων και όχι η διάσπαση των αγώνων τους με βάση τις γραμμές των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και ανταγωνισμών.
Στην πραγματικότητα, έτσι, υπονομεύονται και οι όποιες δυνατότητες θα μπορούσαν να υπάρξουν για την οργάνωση της αντίστασης ενάντια στον εχθρό τον οποίο θέλει να παλέψει η δυτική αριστερά, δηλαδή τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό. Γιατί, μόνο η συντριβή του ρωσικού ιμπεριαλισμού από την ουκρανική αντίσταση θα έδειχνε στην πράξη στους λαούς, που δικαιολογημένα φοβούνται την επιθετικότητα του ρωσικού ιμπεριαλισμού, ότι η πραγματική τους προστασία δεν βρίσκεται στην ένταξή τους στο ΝΑΤΟ, αλλά στους δικούς τους αγώνες και στη διεθνή αλληλεγγύη. Η νίκη της ουκρανικής αντίστασης θα μπορούσε να εμπνεύσει κι άλλους λαούς να αγωνιστούν ενάντια στους δικούς τους καταπιεστές, σε όποιο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο και να βρίσκονται αυτοί.
Γι’ αυτό λοιπόν θα πρέπει να σταθούμε αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες στο πλευρό του ουκρανικού λαού, ο οποίος αγωνίζεται για το δικαίωμά του να ζει σε μια χώρα στην οποία να μπορεί ο ίδιος να καθορίσει τη μορφή του πολιτεύματός του, να διεκδικήσει τα δικαιώματά του, να βελτιώσει τις υλικές συνθήκες διαβίωσής του. Με ιδιαίτερη αποφασιστικότητα θα πρέπει να σταθούμε στο πλευρό των οργανώσεων του ουκρανικού κοινωνικού και εργατικού κινήματος, οι οποίες διεξάγουν σήμερα έναν πολύπλευρο αγώνα, αποτελώντας κρίσιμες πτυχές της ουκρανικής αντίστασης, και παλεύοντας όμως ταυτόχρονα ενάντια στη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του Ζελένσκι και τους Ουκρανούς ολιγάρχες που προσπαθούν να φορτώσουν όλα τα βάρη του πολέμου στις πλάτες του εργαζόμενου λαού και να του αφαιρέσουν κατακτημένα δικαιώματα με αφορμή τον πόλεμο· καθώς επίσης και ενάντια στον εθνικισμό στη δικιά τους χώρα και ενάντια στις ακροδεξιές οργανώσεις, προβάλλοντας μια διεθνιστική και σοσιαλιστική προοπτική για την ουκρανική αντίσταση και για την ανασυγκρότηση της ουκρανικής κοινωνίας.
Θα πρέπει επίσης να σταθούμε αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες και στον ρωσικό λαό που υποφέρει αυτή τη στιγμή κάτω από σιδερένια γροθιά της δικτατορίας του Πούτιν και να υποστηρίξουμε όλους εκείνους και όλες εκείνες που προσπαθούν να αντισταθούν στην πολεμική μηχανή και στους δρόμους των ρωσικών πόλεων, αλλά και στο μέτωπο.
Σας καλούμε να παρακολουθήσετε την διαδικτυακή εκδήλωση που διοργανώνουν το elalibertà.gr και το Περιοδικό “Τέσσερα”, με τίτλο “Αλληλεγγύη στην ουκρανική αντίσταση. Άμεση αποχώρηση όλων των ρώσικων στρατευμάτων από την Ουκρανία. Πάλη ενάντια σε όλους τους ιμπεριαλισμούς”, την Κυριακή στις 19 Ιούνη, ώρα 7:00 μμ.
Θα μιλήσουν:
Daria Saburova, Ουκρανή ερευνήτρια στη Γαλλία, μέλος του Ευρωπαϊκού Δικτύου Αλληλεγγύης με την Ουκρανία
Ilya Budraitskis, Ρώσος ιστορικός, συγγραφέας του βιβλίου "Dissidents among Dissidents" για την αριστερά στη μετασοβιετική Ρωσία (Verso 2022), μέλος του РСД (Russian socialst mouvement - Российское Социалистическое Движение), από τους ιδρυτές της νέας ιστοσελίδας "Posle"