Πάνω από χίλιοι εκπρόσωποι διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και ιμπεριαλιστικών κυβερνήσεων συγκεντρώθηκαν στο Λονδίνο στις 21-22 Ιουνίου 2023 για τη Διάσκεψη για την Ανασυγκρότηση της Ουκρανίας (URC 2023), η οποία φιλοξενήθηκε από κοινού από το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ουκρανία. Το κόστος της ανοικοδόμησης εκτιμάται σε 411 δισεκατομμύρια δολάρια και αυξάνεται [1].
Για την πολιτική των ΗΠΑ και της ΕΕ, το σχέδιο ανασυγκρότησης είναι μια χρήσιμη συγκάλυψη για την πραγματική τους ατζέντα των ιδιωτικοποιήσεων, της απορρύθμισης και της "μεταρρύθμισης" των εργασιακών δικαιωμάτων. Όλα αυτά ήταν η πρόθεση και το κύριο μέλημα των ουκρανικών κυβερνήσεων εδώ και πολλά χρόνια. Το URC23 είναι ένα σχέδιο για ένα διαφορετικό είδος εισβολής, των ξένων πολυεθνικών υπό την καθοδήγηση της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.Ενώ η ανοικοδόμηση πρέπει να πραγματοποιηθεί, η εργατική τάξη, η οποία έπαιξε τεράστιο ρόλο στην προσπάθεια κατά της ρωσικής εισβολής, θα πρέπει να παλέψει για την ανεξαρτησία της και τον έλεγχο της διαδικασίας ανοικοδόμησης.
Η URC23 είχε ως στόχο να τονίσει τον ρόλο του ιδιωτικού τομέα και να συζητήσει περαιτέρω μεταρρυθμίσεις που είναι απαραίτητες για την προσέλκυση επενδύσεων και την επίτευξη των προϋποθέσεων ένταξης στην ΕΕ. Η ΕΕ ανακοίνωσε επενδυτική βοήθεια ύψους 50 δισ. δολαρίων προς την Ουκρανία σε συνεργασία με την Blackrock, την εταιρεία ιδιωτικών κεφαλαίων, και την αμερικανική τράπεζα JPMorgan Chase. Αλλά το δημόσιο χρήμα θα χρησιμοποιηθεί επίσης για να βοηθήσει τις πολυεθνικές να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους σε βάρος των Ουκρανών εργαζομένων.
Η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου, με επικεφαλής τον Μπόρις Τζόνσον, συμμετέχει σε αυτά τα συνέδρια από το 2017 - αναμφίβολα συζητώντας την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών και τον περιορισμό των συνδικαλιστικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Οι μεταρρυθμίσεις της ουκρανικής εργατικής νομοθεσίας -για την κατάργηση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων- αποτέλεσαν κεντρικό θέμα στις συζητήσεις με τους διεθνείς οργανισμούς.
Η ουκρανική κυβέρνηση στοχεύει να συνεχίσει να εφαρμόζει τις μεταρρυθμίσεις στην εργασία και να εστιάζει σε τομείς όπως οι συντάξεις, η εκπαίδευση, η υγειονομική περίθαλψη, η γη και η γεωργία. Οι συζητήσεις επικεντρώνονται επίσης γύρω από την ενδεχόμενη ένταξη της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία ωφελεί κυρίως τις πολυεθνικές εταιρείες και τα κέρδη τους.Ωστόσο, το κλειδί για την ανοικοδόμηση που θα ωφελήσει τους εργαζόμενους, τους μικροκαλλιεργητές και τον ουκρανικό λαό βρίσκεται στην ενίσχυση της ανεξαρτησίας της εργατικής τάξης, όχι μόνο μετά τον πόλεμο αλλά και σήμερα. Η ουκρανική εργατική τάξη και τα ανεξάρτητα συνδικάτα της αγωνίζονται, με τα όπλα στο χέρι, για την εθνική απελευθέρωση ενάντια στη ρωσική εισβολή και δεν θα δεχτούν παθητικά την εκμετάλλευση των πόρων και της εργασίας της χώρας από τις πολυεθνικές εταιρείες, τις ΗΠΑ και την ΕΕ.
Οι δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις θέλουν η ουκρανική οικονομία να αποτελέσει μια ειδική οικονομική ζώνη για τα συμφέροντά τους και όχι για εκείνα της Ρωσίας του Πούτιν. Θέλουν δημόσιο χρήμα για να καλύψει τυχόν απώλειες για τις επενδύσεις ιδιωτικού κεφαλαίου. Τα αφεντικά θέλουν μια Ουκρανία απαλλαγμένη από συνδικάτα, οικονομικούς ρυθμιστικούς κανόνες και οποιαδήποτε άλλα σημαντικά εμπόδια για τις κερδοφόρες επενδύσεις του δυτικού κεφαλαίου σε συμμαχία με τους πρώην Ουκρανούς ολιγάρχες.
Σχεδόν 500 παγκόσμιες επιχειρήσεις από 42 χώρες, αξίας άνω των 5,2 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, και 21 κλάδοι έχουν ήδη υπογράψει το Επιχειρηματικό Σύμφωνο για την Ουκρανία, υποσχόμενοι να υποστηρίξουν την ανάκαμψη και την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας [2]
"Μια άλλη Ουκρανία είναι εφικτή" - Αλλά ποια;
Λόγω της μεγάλης ανησυχίας των ακτιβιστών του εργατικού κινήματος για το σκοπό της URC23, η Εκστρατεία Αλληλεγγύης στην Ουκρανία (Ukraine Solidarity Campaign) [3] διοργάνωσε στις 17 Ιουνίου συνέδριο με τίτλο "Μια άλλη Ουκρανία είναι εφικτή: βοηθήστε τους εργαζόμενους να αγωνιστούν για μια δίκαιη ανοικοδόμηση" [4].
Παρόντες ήταν Ουκρανοί και Βρετανοί κοινωνικοί ακτιβιστές και ακαδημαϊκοί, συνδικαλιστές και βουλευτές του Εργατικού Κόμματος. Στους διοργανωτές περιλαμβάνονταν το "Μια άλλη Ευρώπη είναι εφικτή" [5], το συνδικάτο ανθρακωρύχων NUM [6] και το συνδικάτο μηχανοδηγών ASLEF [7]. Ο αναπληρωτής γενικός γραμματέας της PCS [8](δημόσιοι υπάλληλοι του κράτους) συμμετείχε επίσης με επίσημη ιδιότητα.
H Ukraine Solidarity Campaign (USC) εξήγησε ότι η URC23 είχε "ένα όραμα που διαμορφώνεται για μια ανασυγκρότηση προς το συμφέρον των μεγάλων επιχειρήσεων με τον κίνδυνο της εκμετάλλευσης μιας κατεστραμμένης από τον πόλεμο οικονομίας από τις εταιρικές ελίτ ... Η Ουκρανία δεν χρειάζεται να επιστρέψει στην εκμετάλλευση των ολιγαρχών - μια άλλη Ουκρανία και ένας άλλος κόσμος είναι εφικτοί". [9]
Στο συνέδριο της USC, οι δεξιές και αριστερές κοινοβουλευτικές τάσεις του Εργατικού Κόμματος εκπροσωπήθηκαν από τον Άλεξ Σόμπελ βουλευτή και σκιώδη υπουργό για το περιβάλλον, και τον Τζον ΜακΝτόνελ. Και οι δύο εξέφρασαν την υποστήριξή τους σε ένα εναλλακτικό σχέδιο ανασυγκρότησης, αλλά κανένας από τους δύο δεν έθεσε τον κεντρικό ρόλο της εργατικής τάξης στην απόκρουση της εισβολής και την ανοικοδόμηση μιας ανεξάρτητης Ουκρανίας.
Αυτό συνάδει με τις ενδείξεις του Κιρ Στάρμερ ότι μια μελλοντική κυβέρνηση των Εργατικών δεν θα καταργήσει τους αντι-συνδικαλιστικούς νόμους των Τόρις, δεν θα αποκαταστήσει το δικαίωμα στη διαδήλωση και δεν θα σταματήσει τις επιθέσεις κατά των μεταναστών. Ο Στάρμερ δήλωσε ότι θέλουν να προχωρήσουν πολύ περισσότερο από ό,τι έκανε ο Τόνι Μπλερ, ο οποίος είπε ψέματα στο κοινοβούλιο προκειμένου να εισβάλει στο Ιράκ. Αλλά η ηγεσία των Εργατικών δεν θα υιοθετήσει μια εργατική και σοσιαλιστική προοπτική στο εσωτερικό ή διεθνώς για να βοηθήσει την Ουκρανία ή οποιαδήποτε άλλη χώρα που αντιμετωπίζει εξωτερική επιθετικότητα. Θα βοηθήσουν την ΕΕ και τις πολυεθνικές. Η "αριστερά" των Εργατικών είναι ανίκανη, παραπαίοντας από τα χτυπήματα που δέχεται από τον ελεγχόμενο από τον Στάρμερ κομματικό μηχανισμό σε όλα τα επίπεδα. Τώρα προσφέρουν περισσότερες υπηρεσίες στον Στάρμερ παραμένοντας μέσα στο κόμμα, λειτουργώντας ως σάκος του μποξ, αποδεικνύοντας την αξιοπιστία του στην άρχουσα τάξη καθώς ετοιμάζεται για κυβέρνηση.
Όπως λέμε παραπάνω, ο κεντρικός ρόλος στην ανασυγκρότηση της Ουκρανίας -για την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της- πρέπει να είναι η εργατική τάξη και οι δημοκρατικές, ανεξάρτητες και μαχητικές οργανώσεις της. Έτσι, υπάρχει άμεση σύνδεση μεταξύ της νίκης στον πόλεμο και της ανοικοδόμησης.
Γιατί; Επειδή το καθήκον σήμερα είναι να συντρίψουμε και να εκδιώξουμε τα στρατεύματα του Πούτιν. Χωρίς την πλήρη επανοικειοποίηση του εδάφους της Ουκρανίας, ιδιαίτερα των κατεχόμενων περιοχών στα ανατολικά, που είναι τόσο πλούσιες σε φυσικούς και βιομηχανικούς πόρους, δεν υπάρχουν υλικά μέσα για μια πραγματική ανασυγκρότηση, παρά μόνο η νομιμοποίηση της αποικιοποίησης της Ουκρανίας από τον Πούτιν. Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι οι δυνάμεις της εργατικής τάξης που δραστηριοποιούνται στην αντίσταση είναι εκείνες που μπορούν επίσης να αντιμετωπίσουν τις προσπάθειες της ΕΕ και του ΔΝΤ να καταλάβουν τη χώρα τους.Όταν μιλάμε για ανασυγκρότηση, οι στόχοι των πολυεθνικών και των κυβερνήσεών τους δεν είναι οι στόχοι της ουκρανικής εργατικής τάξης και των πολλών εθνοτικών μειονοτήτων όπως οι Τατάροι, των ανέργων, των μικροκαλλιεργητών, του κινήματος των βετεράνων, των επισφαλών εργαζομένων και των εκατομμυρίων προσφύγων εντός και εκτός της χώρας.
Όπως λένε οι σύντροφοί μας στις ΗΠΑ, "... ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι το πιο προφανές σημείο αναφοράς για να κατανοήσουμε την επιτάχυνση της αποσύνθεσης της παλιάς τάξης πραγμάτων του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού. Ο αγώνας για την ανεξαρτησία στην Ουκρανία απειλείται καθημερινά από τις επιθυμίες των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων να κερδίσουν τον έλεγχο. Το μέλλον της Ουκρανίας βρίσκεται στα χέρια της ουκρανικής εργατικής τάξης, η οποία αντιστέκεται μαζικά στην κατοχή, και σε εκείνα των πραγματικών συμμάχων της: των εργαζομένων σε όλο τον κόσμο που αντιτίθενται στη ρωσική εισβολή και στους στόχους του ΝΑΤΟ στον πόλεμο" [10].
Έτσι, όταν στο συνέδριο του USC οι αριστερές τάσεις των Εργατικών (Τζον ΜακΝτόνελ) και οι δεξιές τάσεις των Εργατικών (εκπροσωπήθηκε το επιτελείο του Σερ Κίρ Στάρμερ) εξέφρασαν την υποστήριξή τους σε ένα εναλλακτικό σχέδιο ανασυγκρότησης, διαφορετικά σχέδια συγχέονται σε αυτό το "εναλλακτικό" και οι Βρετανοί εργαζόμενοι, όπως και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο, είναι αναγκαίο να ξεκαθαρίσουν τον ανεξάρτητο, λαϊκό και εργατικό χαρακτήρα των αναγκαίων προσπαθειών ανασυγκρότησης που πρέπει να θέσουν τα θεμέλια ενός εναλλακτικού οικονομικού μοντέλου. Αλλά δεν είναι αυτό για το οποίο ο Στάρμερ είναι διατεθειμένος να αγωνιστεί, είτε στην Ουκρανία είτε στο Ηνωμένο Βασίλειο, καθώς έχει ήδη δηλώσει ότι μια μελλοντική κυβέρνηση των Εργατικών δεν θα καταργήσει τις μεταρρυθμίσεις των Τόρις ενάντια στα συνδικάτα, τους μετανάστες και τα δικαιώματα διαμαρτυρίας. Η βρετανική ηγεσία των Εργατικών δεν θα υιοθετήσει μια εργατική και σοσιαλιστική προοπτική για να βοηθήσει την Ουκρανία. Θα βοηθήσει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, την ΕΕ και τις πολυεθνικές, ενώ θα συνεχίσει να παίζει με αφηγήσεις μιας "εναλλακτικής" ανασυγκρότησης.
Για τον εργατικό έλεγχο
Όταν ο φασιστικός Άξονας ηττήθηκε στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η εργατική τάξη ήταν αποφασισμένη να μην επιστρέψει στη δεκαετία του 1930 και συγκρότησε ένα μαζικό κίνημα σε πολλές χώρες. Η εργατική τάξη και η οργανωμένη εργασία πήραν το δρόμο της μαζικής κινητοποίησης και της επανάστασης σε πολλές χώρες. Ακόμα και στη Βρετανία η εργατική τάξη αρνήθηκε να παραδώσει τα όπλα της μέχρι να βεβαιωθεί ότι επρόκειτο να γίνουν μεγάλες αλλαγές προς όφελός της. Ο ιμπεριαλισμός κατάφερε να διατηρήσει τον έλεγχο, αλλά μόνο λόγω της προδοσίας του Στάλιν, του σταλινισμού και του ρεφορμισμού στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο.
Δεν πιστεύουμε ότι μια οπλισμένη εργατική τάξη που έδωσε τόσα πολλά για να πολεμήσει τη ρωσική εισβολή θα αποσυρθεί σιωπηλά σε οποιαδήποτε μελλοντική κατάσταση. Η διεθνής αλληλεγγύη και δράση με την ουκρανική εργατική τάξη, τους φτωχούς, τους μικρούς αγρότες και όλους τους καταπιεσμένους θα παραμείνει ζήτημα κομβικής σημασίας. Υπάρχει ένας παγκόσμιος αγώνας που χρειάζεται εμβάθυνση και συστράτευση ενάντια σε όλες τις μεγάλες δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που κάνουν τη βρώμικη δουλειά τους - όπως η ομάδα Βάγκνερ στην Ουκρανία, το Σουδάν και την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία.
Ο αγώνας για τη γη και το νερό
Ο πρόεδρος Ζελένσκι προώθησε τη νομοθεσία για τη δημιουργία μιας "αγοράς γης", η οποία ήταν εξαιρετικά αντιδημοφιλής στον ουκρανικό λαό. Πρόκειται για μια πολύ αμφιλεγόμενη μεταρρύθμιση. Η προσπάθεια των ξένων επενδυτών και των ουκρανών ολιγαρχών να αγοράσουν και να ελέγξουν τη γη αποτελεί μεγάλη απειλή. Ο πόλεμος το έχει ενισχύσει αυτό με τον πληθωρισμό, προκαλώντας μεγαλύτερη πείνα και δυσκολίες για τους εργάτες, τους φτωχούς και όσους εργάζονται στη γη.Γνωστή ως το "καλάθι του ψωμιού της Ευρώπης (breadbasket)" [11], η Ουκρανία καλύπτεται από μια τεράστια έκταση εύφορης γεωργικής γης. Από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης μέχρι σήμερα κυριαρχούν σε αυτήν οι μεγάλες επιχειρήσεις. Προκειμένου να λάβει ένα δάνειο ύψους 5 δισεκατομμυρίων δολαρίων από το ΔΝΤ, ο Ζελένσκι εισήγαγε το 2020 έναν νόμο για την ιδιοκτησία της γης, ο οποίος αφαιρεί από τα χέρια αυτών που καλλιεργούν τη γη τον πλούτο της γης.
Εμείς λέμε ότι η παραγωγή τροφίμων πρέπει να είναι προς όφελος του ουκρανικού λαού. Και σήμερα αυτό ισχύει και για τους υδάτινους πόρους που η κυβέρνηση Ζελένσκι προσπαθεί να ιδιωτικοποιήσει. Οι μικροί αγρότες πρέπει να υποστηριχθούν με φθηνά κρατικά δάνεια και επιχορηγήσεις, φθηνό ουκρανικό εξοπλισμό και τεχνολογία. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο από τις επιτροπές των εργαζομένων και των μικροκαλλιεργητών. Μόνο αν οι Ουκρανοί τρέφονται σωστά θα πρέπει να επιτραπεί η εξαγωγή τροφίμων.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα Ουκρανών εργατών που αναλαμβάνουν πολλές πρωτοβουλίες και πολεμούν σαν λιοντάρια και λέαινες στο στρατό και στον αγώνα για τη συντήρηση των εργοστασίων καθώς και για τη λειτουργία νοσοκομείων και σχολείων σε τρομερές συνθήκες. Η ενστικτώδης και στοιχειώδης ορμή της εργατικής τάξης για την ανοικοδόμηση της κοινωνίας σε εργατική κατεύθυνση με εργατικό έλεγχο -που είναι απαραίτητο βήμα για την οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας- ήταν απαραίτητη για να επιβιώσουν. Η ανοικοδόμηση των εργοστασίων, και της ουκρανικής κοινωνίας στο σύνολό της, πρέπει να είναι μέρος ενός σχεδίου για την ικανοποίηση των αναγκών του ουκρανικού λαού, όχι των πολυεθνικών
Ανασυγκρότηση και επέκταση των υπηρεσιών υγείας
Υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός ανθρώπων που έχουν τραυματιστεί από τον πόλεμο, άνθρωποι με αναπηρίες και μετατραυματικό στρες. Και αυτό σημαίνει περισσότερα νοσοκομεία. Χρειαζόμαστε περισσότερη ιατρική και ψυχολογική βοήθεια. Χρειάζεται προστασία για όσους έχουν πληγεί από τον πόλεμο, τόσο για τους βετεράνους όσο και για τους πολίτες [12].
Ένα σχέδιο δημόσιων έργων
Εκατομμύρια Ουκρανοί έφυγαν από τον πόλεμο. Περισσότεροι από 5 εκατομμύρια Ουκρανοί έχουν εγκαταλείψει τη χώρα, σύμφωνα με τις στατιστικές του ΟΗΕ. Εκατομμύρια Ουκρανοί ζουν σε άλλα μέρη της Ουκρανίας μετά την πλήρους κλίμακας εισβολή της Ρωσίας. Πολλοί δεν μπορούν να βρουν επαρκή εργασία. Το σχέδιο για την ανοικοδόμηση πρέπει να περιλαμβάνει ένα εθνικό σχέδιο δημόσιων έργων για την επίλυση της μάστιγας της ανεργίας και την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας.
Ένα σχέδιο δημόσιων έργων θα πρέπει να έχει ένα πρόγραμμα μαζικής κατασκευής κατοικιών για την επαναστέγαση όσων έχασαν τα σπίτια τους ως αποτέλεσμα της ρωσικής επίθεσης και όσων επιθυμούν να επιστρέψουν.
Το σχέδιο πρέπει επίσης να περιλαμβάνει τον τρόπο με τον οποίο προστατεύεται το περιβάλλον για να βοηθηθούν οι εργαζόμενοι και ο λαός της Ουκρανίας. Ένα σχέδιο δημόσιων έργων θα μπορούσε να ανοικοδομήσει το φράγμα της Kahoka, τις πόλεις, τις υποδομές, τα νοσοκομεία και τα σχολεία.
Όμως αυτά τα σχέδια μπορούν να εκπονηθούν μόνο μέσα στο μαζικό κίνημα και τις εργατικές οργανώσεις- έχουν βιώσει την πικρή εμπειρία της φρίκης του πολέμου και έχουν οργανωθεί στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές και στο στρατό και μπορούν να μετασχηματίσουν μια διαλυμένη οικονομία προς όφελός τους. Η εργατική τάξη πρέπει να προσπαθήσει να ηγηθεί της διαδικασίας. Μόνο ο εργατικός έλεγχος και μια εργατική κυβέρνηση μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που δημιούργησε η ρωσική εισβολή και το ΔΝΤ και όλοι οι σχετικοί θεσμοί.
Αποζημιώσεις
Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας The Guardian της 21ης Ιουνίου, "η Ρωσία έχει ήδη σκοτώσει ή τραυματίσει πάνω από 22.000 Ουκρανούς πολίτες, έχει καταστρέψει και προκαλέσει ζημιές σε 1.500 νοσοκομεία, έχει πλήξει το 10% της εκπαιδευτικής υποδομής και το 50% της ενεργειακής υποδομής- 2,4 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν υποστεί ζημιές ή έχουν καταστραφεί τα σπίτια τους. Εξαιτίας των ενεργειών του ρωσικού στρατού, περίπου το 30% του εδάφους της Ουκρανίας μπορεί να είναι μολυσμένο με νάρκες και οβίδες. Πρόκειται για μια έκταση περίπου στο μέγεθος της Μεγάλης Βρετανίας. Η κλίμακα της καταστροφής δεν μοιάζει με τίποτα άλλο που έχει δει η Ευρώπη από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο" [13].
Οι Ρώσοι ολιγάρχες ζουν σε πολλές χώρες και πόλεις της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Ο πλούτος τους πρέπει να κατασχεθεί ως μέσο πληρωμής της πολεμικής προσπάθειας και να συμβάλει στην οικοδόμηση ενός σχεδίου δημόσιων έργων υπό τον έλεγχο των εργαζομένων στις δημόσιες υπηρεσίες και τη βιομηχανία.
Οικοδόμηση διεθνούς αλληλεγγύης
Υπάρχει μεγάλη διεθνής υποστήριξη για την Ουκρανία και την εργατική τάξη. Καλούμε τους εργαζόμενους, τους νέους και τους συνδικαλιστές να ενωθούν γύρω από κοινά αιτήματα:
- Ανθρωπιστική βοήθεια για τον ουκρανικό λαό
- Όπλα για την Ουκρανία για να νικήσει την εισβολή του Πούτιν!
- Όχι στις επιθέσεις στα συνδικαλιστικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα!
- Για τη διαγραφή ΟΛΟΥ του ουκρανικού διεθνούς χρέους
- Για μια μεταπολεμική εργατική ανασυγκρότηση που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εργατικής τάξης, με εθνικοποιήσεις της γης, όλων των φυσικών πόρων, των τραπεζών και των βιομηχανικών επιχειρήσεων υπό εργατικό έλεγχο, ένα σχέδιο δημόσιων έργων και πλήρως χρηματοδοτούμενων κοινωνικών υπηρεσιών.
Πρέπει να αγωνιστούμε για ένα πρόγραμμα που θα αποτελέσει μεγάλη έμπνευση σε όλο τον κόσμο για την υπεράσπιση μιας ελεύθερης, ανεξάρτητης Ουκρανίας και να συνεχίσουμε να χτίζουμε την υποστήριξη για μια τέτοια Ουκρανία στο μέλλον.
ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΕΜΑ ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ: Μια άλλη Ουκρανία είναι εφικτή: 10 θέσεις για την απασχόληση παρουσιάστηκαν στο Λονδίνο - Catherine Samary
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] https://www.nytimes.com/2023/03/27/world/europe/the-world-bank-estimated-the-cost-of-rebuilding-ukraine-at-411-billion-support-is-growing-to-use-russian-funds-for-it.html
[2] https://thenextrecession.wordpress.com/2023/06/24/reconstructing-ukraine/
[3] https://ukrainesolidaritycampaign.org
[4] https://ukrainesolidaritycampaign.org/2023/06/04/another-ukraine-is-possible/
[5] https://www.anothereurope.org
[8] https://www.tuc.org.uk/unions/pcs
[9] https://ukrainesolidaritycampaign.org/2023/06/04/another-ukraine-is-possible/
[10] https://workersvoiceus.org/2022/05/28/imperialisms-role-in-the-ukraine-war/
[11] Το καλάθι του ψωμιού σε μια χώρα ή μια περιοχή είναι μια περιοχή η οποία, λόγω του πλούσιου εδάφους και/ή του ευνοϊκού κλίματος, παράγει μεγάλες ποσότητες σιταριού ή άλλων δημητριακών. Η λεκάνη του ρυζιού είναι ένας παρόμοιος όρος που χρησιμοποιείται για να αναφερθεί στη Νοτιοανατολική Ασία https://en.wikipedia.org/wiki/Breadbasket
[12] https://www.democracynow.org/2023/5/25/is_russia_ukraine_war_expanding
[13] https://www.theguardian.com/commentisfree/2023/jun/21/ukraine-vladimir-putin-russia-rebuild-pay